Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2017

Μαντινάδες του Γιάννη Μποτονάκη

Μια συλλογή από μαντινάδες μου

Αφού σου είναι αρκετό των αλλωνών το λίγο,
εγώ θα πάρω το πολύ που σου 'χα και θα φύγω.

Μαλώνω με τη μοναξια μα πάλι μετανιώνω,
γιατί ‘ναι η μόνη που ποτε δε μ’ έχει αφήσει μόνο.

Αν ημουνα το δακρυ σου,δε θα εγνοια αλλη,
απ το να τρεξω να χαθω για να γελασεις παλι

Οντε θωρρω τα λάθη μου στα κλάματα με βγάνει, 
εδα που βρέχει, κι ο Θεός μάλλον το ίδιο κάνει


Στο πρόσωπο σου κρύβονται τα χρώματα τσι πλασης, 
φως μου και φανερώνονται οντε χαμογελασεις

Τόπο να θάψω τσι καημούς βρήκα στη σκοτεινιά σου,
γι’ αυτό τη ρέγομαι πολύ, νύχτα τη συντροφιά σου.

Μονοπωλείς τη σκέψη μου κάθε λεπτό τση μέρας
είσαι στο κόσμο μου νερό, χώμα, φωτιά κι αέρας.

Όσες φορές κι αν έβαλες δύναμη στη φωνή σου,
δεν έφτασες το θόρυβο που έκανε η σιωπή σου.

Μου άρεσε κάθε Κυριακή δίπλα σου να ξυπνάω
ακόμα να ονειρεύσε κι απλά να σε κοιτάω.

Θεε μου πως μαγνιτίζουνε τα μάτια τα δικα τζη
όλη η ψυχή μου χάνεται μέσα στο κοίταγμα τζη.

Εσβήσανε τα όνειρα κι όσο για της ελπίδες
πομέινανε μες στο στενό που έκανες πως δεν μ’ είδες

Μόνο σαν ήθελες νερό ερχόσουν στην αυλή μου
και’πινες και ξανάφευγες γι’άλλες αυλές πουλί μου.

Μόνο με ηλιοβασίλεμα μπορώ να σε συγκρίνω
γιατί ησουν το ίδιο όμορφο και λίγο σαν και κείνο

Είπα πως είναι τσι βροχής στο πρόσωπο μου οι στάλες
μα είναι αλμυρές και των ματιών ήτανε σα και τσ’ άλλες

Σημαδεμένη τράπουλα και ζάρια πειραγμένα
απ’ όταν εγεννήθηκα είναι η ζωή μου εμένα

Ήλιε το γλυκογέλιο τζι ένα πρωί να κλέψεις,
κι ο κόσμος θα γενεί μπαξές σάμε να βασιλέψεις.