Ημερολόγιο αμπαριού

Σ’ ένα καράβι στοίβαξα χιλιάδες όνειρα.
Άφησα πίσω μου τον άθαφτο αδερφό μου
στον γκρεμισμένο τοίχο μου δαμασκηνό σπαθί
κι επιβιβάστηκα ποδοπατώντας γυναικόπαιδα.

Είμαστε τώρα τέσσερις μέρες μες τη γαλάζια έρημο.
Δεν νιώθουμε την ίδια δίψα,
τα πιο πολλά μωρά σταμάτησαν να κλαίνε
και συνηθίσαμε την μυρωδιά των ούρων.

Τις λίγες στιγμές που κλείνω τα μάτια ονειρεύομαι.
Πως ο τόπος που φτάνω δεν είναι από τσιμέντο,
ένα χωριό σαν το δικό μου είναι
χωρίς πολέμους εμφύλιους και ταξικούς.

Συνήθως μια ριπή ανέμου με ξυπνάει.
Τότε βλέπω τον πιο φριχτό,
τον πιο καλοντυμένο ομόθρησκό μου
με το μαστίγιο να εισπράττει το μερίδιό του.

Υπάρχουν πράγματα που θα ‘θελα να έχω μάθει.
Κολύμπι όταν ήμουν δώδεκα,
τη δύναμη του πλήθους στα δεκαοχτώ
και σήμερα τη λέξη Θεός σε όλες τις γλώσσες.

Αν τυχόν πνιγώ απλά λογάριασε με
στους νεκρούς της προσφυγιάς,
στους νεκρούς της λευτεριάς,
στους δικούς σου νεκρούς.

Ποίηση Γιάννης Μποτονάκης